![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjT14fEknRZEwDBoMuqH9l0om06xUoNFUI51n7RuuL0UKzGOhiv5frBRA3jjbUEzBVWeEOgDwvtclvuz7W_VdOz-uWwhevw1y9EdUvm17NEKPEe5o-ryS3lKL1bbAL4d_8wo_hczpPihusm/s200/seoane_luis.gif)
FAME
Eran dúas velliñas e un neno.
Todos os días chegaban con andar canso,
pouco a pouco, sorteando os escombros
das casas derrubadas. Silenciosamente,
nun curruncho da rúa, alí onde nós estabamos
cantando, esperaban caladas, concentradas,
isoladas, coma frores murchas. O neno falaba
cos soldados. Os rancheiros arrastraban até a porta
as perolas renegridas e graxentas
e púñanse a repartir a bozofia que sobrara
do xantar. As velliñas e o neno ateigaban as
súas tarteiras e após marchaban, como viñeran,
con andar canso, pouco a pouco, coma tres cousas
negras que se esvaían na estraña paisaxe
tragadas pola boca negra do refuxio antiaéreo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario