Fame

FAME
Eran dúas velliñas e un neno.
Todos os días chegaban con andar canso,
pouco a pouco, sorteando os escombros
das casas derrubadas. Silenciosamente,
nun curruncho da rúa, alí onde nós estabamos
cantando, esperaban caladas, concentradas,
isoladas, coma frores murchas. O neno falaba
cos soldados. Os rancheiros arrastraban até a porta
as perolas renegridas e graxentas
e púñanse a repartir a bozofia que sobrara
do xantar. As velliñas e o neno ateigaban as
súas tarteiras e após marchaban, como viñeran,
con andar canso, pouco a pouco, coma tres cousas
negras que se esvaían na estraña paisaxe
tragadas pola boca negra do refuxio antiaéreo.

Deitada frente ao mar

DEITADO FRENTE AO MAR
Lingoa proletaria do meu pobo,
eu fáloa porque sí, porque me gusta,
porque me peta e quero e dáme a gana;
porque me sae de dentro,
alá do fondo
dunha tristura aceda que me abrangue
ao ver tantos patufos desleigados,
pequenos mequetrefes sen raíces
que ao pór a grabata xa nan saben
afirmarse no amor dos devanceiros,
falar a fala nai,
a fala dos avós que temos mortos,
e ser, co rostro erguido,
mariñeiros, labregos da linguaxe,
remo e arado, proa e rella sempre.
Eu fáloa porque sí, porque me gusta
e quero estar cos meus, coa xente miña,
perto dos homes bos que sofren longo
unha historia contada noutra lingua.
Non falo pra os soberbios,
non falo pra os ruíns e poderosos,
non falo pra os finchados,
non falo pra os baleiros,
non falo pra os estúpidos,
que falo pra os que aguantan rexamente
mentiras e inxusticias de cotío;
pra os que súan e choran
un pranto cotián de volvoretas,
de lume e vento sobre os ollos nus.
Eu non podo arredar as miñas verbas
de todos os que sofren neste mundo.
E ti vives no mundo, terra miña,
berce da miña estirpe,
Galicia, doce mágoa das Españas,
deitada rente ao mar, ese camiño...


Longa noite de pedra